Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Ο Μουρίνιο που όλοι λατρεύουμε να μισούμε

Τον Ζοσέ Μουρίνιο είτε τον λατρεύεις ή τον μισείς, δεν υπάρχει μέσος δρόμος. Αλλά άκομα και όσοι τον μισούν παραδέχονται ότι ο Πορτογάλος είναι μια απαραίτητη μονάδα για το ευρωπαικό ποδόσφαιρο. Σκεφτείτε πόσο βαρετό θα ήταν το ποδόσφαιρο αν υπήρχαν μόνο προπονητές σαν τον Βενγκέρ και τον Γκουαρντιόλα. Όλοι έχουμε ανάγκη τον κακό που πρέπει να ξεπεράσουν οι καλοί για να θριαμβεύσουν. Και τον ρόλο του κακού ο Μουρίνιο τον παίζει καλύτερα απο όλους.

Ο Ζοσέ είναι ένας πανέξυπνος προπονητής, τρομερός γνώστης της τακτικής αλλά κυρίως της ψυχολογίας. Είναι αυτό το μοναδικό χάρισμα που μας ιντριγκάρει όλους να θέλουμε να ξεφτιλιστεί αλλά δεν γίνεται ποτέ. Θα μπορούσα να πω ότι είναι ο κορυφαίος προπονητής στον κόσμο αν δεν υπήρχε το πέρασμα του απο την Τσέλσι. Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Ο Μουρίνιο κατάφερε τον απόλυτο θρίαμβο με την Πόρτο, πετυχαίνοντας το αδύνατο. Να την κάνει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η πρόσληψη του στην Τσέλσι έμοιαζε το απόλυτο στοίχημα. Τι έλειπε απο τον Μουρίνιο στην Πόρτο; Μα φυσικά χρήματα για να φτιάξει μια ομάδα που θα ήταν αδιαμφησβήτητα η καλύτερη στην Ευρώπη. Στην Τσέλσι αυτά τα είχε σχεδόν άπειρα.

Απέτυχε όμως. Η πίεση για τα αποτελέσματα τον έκανε περισσότερο συνητηρικό. Λεφτά ξοδεύτηκαν αλλά η Τσέλσι έπαιζε με 4 κεντρικούς χαφ, χωρίς κίνηση, χωρίς μεγάλες επιθετικές αρετές. Με Μακελελέ, Εσιέν, Μπάλακ και Λαμπάρντ η ομάδα έγινε σκληρή σαν ατσάλι αλλά σε υπερβολικό βαθμό. Πολλές φορές υπήρχε επικάλυψη θέσεων, ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον , η ανάπτυξη απο τα άκρα έγινε άγνωστη λέξη και ο Μούρινιο οδηγήθηκε σε έναν φαύλο κύκλο που ο ίδιος δημιούργησε. Με το τσουλού να καταντάει αυτοσκοπός μας χάρισε κάποιες βραδιές (ειδικά οι ημιτελικοί με την Λίβερπουλ) ατελείωτου χασμουρητού
Μπορεί όποτε τον ρωτάνε να λέει ότι η θητεία του στην Τσέλσι ήταν άκρως επιτυχημένη (κατέκτησε 2 τίτλους Πρεμιερσιπ) αλλά αυτό είνα άλλο ένα ψυχολογικό τρικ να πείσει τον εαυτό του κυρίως ότι η Τσελσι ήταν η υπερομάδα που ονειρεύτηκε. Δεν ήταν.

Στην Ίντερ ο Μουρίνιο βρήκε τον παλιό καλό εαυτό του. Έφταξε μια ομάδα που είναι ομάδα Μουρίνιο, ατσαλένια αλλά και γρήγορη. Κατήργησε αμέσως τα εξτρέμ (Κουαρέσμα, Μαντσίνι) τους οποίους (γενικά τους εξτρέμ) ποτέ δεν είχε σε εκτίμηση αλλά στη θέση τους δεν έβαλε χαφ όπως στη Τσέλσι αλλά επιθετικούς. Μπαλοτέλι, Ετό και Πάντεφ κρατάνε μονίμως τα ακραία μπακ των αντιπάλων πίσω εμποδίζοντας παράλληλα τις άλλες ομάδες να πιέσουν την Ίντερ. Ο Μιλίτο στην κορυφή το παίζει αντι- Ντρογκμπά. Παίχτης με λίγες τεχνικές αρετές αλλά γεμάτος ψυχικά αποθέματα και ένστικτο του killer.

Το ενυπωσιακό είναι ότι εκτός απο τους 3 επιθετικούς χρησιμοποιεί και δεκάρι (Σναίντερ ή Στάνκοβιτς). Αυτό δεν σημαίνει ότι παίζει φουλ επίθεση απλά κάνει άριστη κατανομή του υλικού που έχει. Διότι όταν πίσω έχει Κίβου, Λόυσιο, Σάμουελ, και τον συγκλονιστικό Μαικόν και στα χαφ τον δαιμονισμένο Καμπιάσο και τον μεγάλο Ζανέτι (ή Μουντάρι) είναι άσκοπο να υπερφορτώσεις την ομάδα και με άλλους αμυντικογενής παίκτες.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι θα παίζει πάντα έτσι, ο Ζοσέ ξέρει καλά τις αδυναμίες της Ίντερ, πιθανότατα αν παίξει με την Μπάρτσα στον ημιτελικό να δούμε ξανά ένα δείγμα αυστηρού ενσυνείδητου κατενάτσιο, ίσως είναι και ο μόνος τρόπος να ανιμετωπίσεις την Μπατσελόνα στο Καμπ Νου. Δεν ξέρω, ο Μουρίνιο ξέρει καλύτερα. Το βασικό είναι ότι ο Ζοσέ βρήκε πάλι τον εαυτό του.

17 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίο το άρθρο! Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν έχει σε μεγάλη εκτίμηση τα εξτρέμ. Να προσθέσω ότι για αντίβατο έχει σε μεγάλη εκτίμηση τα πλάγια μπακ. Επίσης, έχεις δίκιο για την επικάλυψη θέσεων, ειδικά στον άξονα. Πάντως, οι ομάδες του είναι δουλεμένες και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν μεσα στο γήπεδο. Συνήθως το καταφέρνουν κιόλας. Να ειμαι ειλικρινής δεν τον πολυπηγαίνω, αλλά τον εκτιμώ.

    Ο ίδιος πρόσφατα είχε δηλώσει ότι με την Ίντερ είναι πολύ κοντά στο να παίζει αυτό που θέλει να βλέπει. Δεν ξέρω αν αυτό αρκεί για να πάρει το τσου λου, αλλά σίγουρα έχει τα φόντα. Του έτυχε και σχετικά εύκολη κλήρωση, οπότε πάει ντουγρού για πρόκριση.

    Προσωπικά δίνω την ψήφο μου στην Μάντσεστερ και στον τσίχλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. O Αντσελότι πήγαινε σαν πρόβατο στη σφαγή απέναντι στον Μουρίνιο, εκπληκτικό κοουτσάρισμα απο τον Πορτογάλο. Άμα έχεις πλάγια μπακ σαν τον Μαικόν δεν γίνεται να μη στηρίζεσαι πάνω τους. Το παιδί είναι κορυφαίος παγκοσμίως στη θέση του, πάνω κάτω όλη την ώρα, απροσπέλαστος αμυντικά, φοβερές επελάσεις επιθετικά.
    Η Ίντερ δεν είναι τόσο βαρετή όσο η Τσέλσι τότε, και με πολύ λιγότερα λεφτά έτσι; Τρέχει πάρα πολύ, πιέζει αλλά έχει και καλή ανάπτυξη. Είναι θαύμα που ειναι στο -1 η Μίλαν φέτος. Ίσως ασχολούνται περισσότερο με το τσουλού.
    Η Μάντσεστερ λογικά πηγαίνει τελικό αν και δεν μου αρέσει φέτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όντως είναι θαύμα που η Μίλαν είναι στο -1. Βέβαια και οι δυο έχουν κάνει τις γκέλες τους. Τον Μαϊκόν τον θυμάμαι από την Μονακό. Σταθερός πάιχτης. Ξέρει καλά τον ρόλο του. Πολύ σημαντικό να ξέρει ο παίχτης τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο.Συμφωνώ ότι η Τσέλσι ήταν πιο βαρετή. Ίσως είναι και λόγω παιχτών. Οι παίχτες που έχει τώρα ο Μουρίνιο ίσως είναι πιο εκρηκτικοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα ο ίδιος τους επέλεξε. Απλά θεώρησε ότι η αποφασιστικότητα και η δύναμη θα τον έφερναν στη κορυφή του κόσμου. Σε τέτοιο επίπεδο θες όμως και πάικτες χαρισματικούς επιθετικά (υψηλής ποιότητας και όχι ασόβαρους στυλ Κουαρέσμα)να σπάνε άμυνες. Είναι απαραίτητη συνθήκη για να γίνεις τοπ ( το λέγαμε σε ένα άρθρο προηγόυμενο για την Άρσεναλ που απο ποιότητα άλλο τίποτα αλλά σε αυτήν λείπει ο χαρακτήρας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολυ όμορφο το άρθρο σου!. Μια ζωή κοροίδευα την Ρεάλ για τις επιλογές τις στο μεταγρφικό παζάρι. Το ίδιο έκανα και φέτος. Ο Μουρίνιο στην Τσέλσι έκανε ακριβώς το αντίθετο. Αντι για σταρς και για γκλάκτικος πήρε ΜΟΝΟ παίκτες εργάτες, αποδυκνώντας μας όμως πως και η άλλη άκρη είναι εξίσου αποτυχημένη. Μετα τα ματς με την Τσέλσι τον θεωρώ πράγματι τον κορυφαίο προπονητή στον κόσμο. Αποτίναξε την ταμπέλα του λούζερ απο την Ίντερ κάνοντας μια απο τις σημαντικότερες προκρίσεις στην ιστορία της. Μαγικά πράγματα είδαμε απο εκείνον στο παιχνίδι στο Λονδίνο. Βλέποντας το παιχνίδι του Μιλάνου έβλεπα πως η Τσέλσι είναι μια κλάσση ανώτερη και πίστευα πως στον Λονδίνο θα την καθάριζε την Ιντερ. Όμως αυτο που λες η έμμεση άμυνα βάση των επιθετικών είναι κάτι προτότυπο και όλοτελα αποτελεσματικό!. Αναλογιστείται πως μια Ίντερ που παίζουν ακόμα βασικοί οι Καμπιάσο και Ζανέτι απέκλεισε την Τσέλσι.

    Ο Μουρίνιο και ο Ετό ήταν κινήσεις που γίναν ξεκάθαρα για την διάκριση στην Ευρώπη και όχι για την κατάκτηση του πρωταθλήματος απο την διοίκηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν νομίζω πως ο Μουρίνιο έχασε ποτέ τον εαυτό του. Απλά προσαρμόζεται στις καταστάσεις.

    Στην Πόρτο που δεν υπήρχαν (τέτοιου επιπέδου) απαιτήσεις είχε τον χρόνο να χτίσει ομάδα και του προέκυψε και η (διπλή-μην ξεχνάμε το UEFA) υπέρβαση...

    Στην Τσέλσι πίεζε η αμεσότητα του αποτελέσματος. Συμφωνώ μαζί του ότι η θητεία του στο νησί είναι επιτυχημένη.

    Το να δίνεις δύο πρωταθλήματα (αγγλίας, έτσι;) και τις υπόλοιπες κούπες (νομίζω 5 το σύνολο) σε μια ομάδα που είχε μισό αιώνα χωρίς πρωτάθλημα, μπορεί να μην είναι άθλος, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό. (Μιλώ για αποτελεσματικότητα όχι θέαμα.)

    Τ' ότι παίζει ακόμη η Τσέλσι με τον κορμό και τα συστήματα του Μουρίνιο κάτι λέει...

    Μιας κι αναφέρθηκαν τα εξτρέμ, στο 4-3-3 (αγαπημένο του Μουρίνιο) είναι παντελώς άχρηστα. Τις πλαγιοκοπήσεις τις κάνουν οι ακραίοι αμυντικοί. Οι "εξτρέμ" σ' αυτό το σύστημα συγκλίνουν.

    Δες την Μπάρτσα (ο ορισμός και η ιδανική εφαρμογή του 4-3-3) στον περσινό τελικό! οι ακραίοι της ήταν ο Ετό και ο Ανρί (και κορυφή ο ... Μέσι)!

    Οι "καθαρόαιμοι" εξτρέμ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι σχεδόν μουσειακό είδος (μ' εξαίρεση ίσως το τυπικό 4-4-2) γιατί στις οριζόντιες και κάθετες κινήσεις έχουν προστεθεί οι διαγώνιες που κάνουν και την αριθμητική διαφορά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η πλάκα είναι πως αν ερχόταν ο Μουρίνιο στο ελλάντα θα τον βγάζαμε κατσαπλιά απ' τον 1ο μήνα...

    ΥΓ. Κανένα άρθρο/ανάλυση για τον Τζέραρντ πότε;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. έπεσε πολύ ανάλυση βλέπω.
    Μάγε:το παράδειγμα σου με τους galacticos είναι ακριβώς όπως τα λές , το αντίθετο της Τσέλσι. Ομάδα σημαίνει ισορροπία άμυνας-επίθεσης, όσοι κάνουν μόνο το ένα ή το άλλο καταντάνε τσίρκο ή σκιάχτρo. Για Ζανέτι ότι και να πω είναι λίγο, δεν παίζει χάρη στο όνομα του, παίζει επειδή το αξίζει. Ακόμα και τώρα είναι ανταγωνιστικότατος, δεν έχει χάσει την ταχύτητα του, τη σβελτάδα καιτο τσαμπουκά του. Μοιάζει ακόμα με 28 χρόνο. Ο Καμπιάσο είναι επίσης φαινόμενο, δεν ξέρω τι πίνει αλλά είναι μονίμως duracell, σκύλος απο τους λίγους (όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται και καλύτερος), έχει και ευχαίρια στο σκοράρισμα.
    Για τον Ετό διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, καμία σχέση δεν έχει με τον παίχτη της Μπάρτσα, δεν έχει προσαρμοστεί καθόλου στο (λιγότερο δημιουργικό) παιχνίδι της Ίντερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Baladeur
    Για την Τσέλσι έχω τις αμφιβολίες μου, για τα λεφτά που ξοδεύτηκαν, τις απαιτήσεις που υπήρχαν και τις ικανότητες του Μουρίνιο νομίζω ότι δεν ήταν τόσο επιτυχημένος όσο θα μπορούσε. Όταν είσαι ο καλύτερος στον κόσμο και έχεις τον πιο πλούσιο πρόεδρο οφείλεις να δημιουργήσεις μια υπερομάδα που να γαμεί και να δέρνει και όχι μια ομάδα που να μπαίνει στις μεγάλες μάχες για να κλέψει αποτελέσματα.
    Για τους εξτρέμ ο Μουρίνιο δεν τους έχει σε εκτίμηση διότι ούτε αμυντικά βοηθάνε αλλά (η πλειοψηφία)ούτε σκοράρουν συχνά. Και εγώ συμφωνώ, για να χρησιμοποιείς καθαρούς εξτρέμ πρέπει να είναι εξαιρετικές περιπτώσεις αν και στις θέσεις αυτές παίζουν πλέον παίχτες που δεν παίζουν στη γραμμή αλλά συγκλίνουν παίζοντας με ανάποδο πόδι (Μέσι,Κριστιάνο,Ριμπερί,Ρόμπεν,Αρσάβιν) συμμετέχοντας πιο ενεργά στην ανάπτυξη και στο σκοράρισμα. Κάποιοι είτε άλλαξαν τρόπο παιχνιδιού (Ρόμπεν, Βαν Πέρσι,Ρονάλντο) ή εξαφανίστηκαν απο την ελίτ (Χοακίν.Βιθέντε). Η εποχή που ο Γκίγκς έκανε τρελές κούρσες πάνω στη γραμμή του πλαγίου έχουν περάσει καθώς φαίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άρθρο για το Στήβεν Τζέραντ το αφήνω σε σένα. Δεν το αντέχει η καρδιά μου να το γράψω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΖΑΝΕΤΙ = ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ.. ΤΕΡΑΣΤΙΟΟΟΟΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτά τα δίδαξε ο μεγάλος Ντούσαν όταν έπαιζε με ακραίους ένα δεκάρι (Τσιάρτα) κι έναν μεσοεπιθετικό (Κωστή) με ανάποδο πόδι. (Ψαλίδια το λέγανε τότε.)

    Και σέντερ φορ τον Μπατίστα που έμαθε τη θέση σ' ένα καλοκαίρι (μ' εντατικά ιδιαίτερα μαθήματα στην προετοιμασία).

    Και δεξί μπακ έναν εξτρέμ (Μπορμπόκης). Και όλοι αναρωτιόμασταν: μα τί κάνει;
    Μετά καταλάβαμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αναφέρεις τον Γκιγκς (παιχτάρα!) ως παράδειγμα ακραίου. Το δικό μου πρότυπο (μάλλον γιατί είμαι μεγαλύτερος-κρύβε χρόνια!) είναι ο Μπρούνο Κόντι.

    Όταν μιλάω για εξτρέμ το μυαλό μου πάει εκεί. Ήταν ικανός να περάσει τη μισή (και βάλε) αντίπαλη ομάδα και η μπάλα να μην έχει ξεκολλήσει απ' τον ασβέστη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Για να είμαι ειλικρινής δεν τον έχω δεί να παίζει μπάλα, είμαι και νιάτο (χοχοχο). Πάντως μου κάνει τρελή εντύπωση όταν ακούω για Ιταλό εξτρέμ. Ξέκαθαρα έχουν πάψει πλέον οι Ιταλοί να βγάζουν έστω υποφερτούς ακραίους, πόσο μάλλον σπουδαίους. Μέχρι τον Καμορανέζι έκαναν εισαγωγή (απαπα ντροπή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μπαλαντέρ να συμφωνήσω με αυτά που είπες στο πρώτο σχόλιο σου. Ειδικά με:

    Οι "καθαρόαιμοι" εξτρέμ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι σχεδόν μουσειακό είδος (μ' εξαίρεση ίσως το τυπικό 4-4-2) γιατί στις οριζόντιες και κάθετες κινήσεις έχουν προστεθεί οι διαγώνιες που κάνουν και την αριθμητική διαφορά...

    Γενικώς οι καλοί εξτρέμ σπανίζουν. Ένας που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Όβερμαρς. Ή ακόμα και ο Ζέντεν. Ο Μπαλαδόρος μιλάει σωστά και για Χοακίν ή Ριμπερί.Αν κάτσω και σκεφτώ θα βρω κι άλλους. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς! Γενικώς οι καλοί εξτρέμ σπανίζουν πλέον. Όπως σπανίζουν και άλλες θέσεις. Για παράδειγμα λίμπερο ή ακόμα και δεκάρια με την ακριβή σημασία του όρου.

    Πόσοι αγνοί καθαροί εξτρέμ αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα;

    Πολλές καλημέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ο Λέτο ο θεός!!!
    (Άρπα την, για να μάθεις που ψήφισες τον σέρβο!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. You may not like the future
    And were not here to preach to you
    We'll take you to the killing floor

    You think you want to know me
    You think you want to own me
    But I have nothing you can buy

    I can break you
    I can raise you
    Bring you to your knees
    Cause I'm the one you love to hate

    You can't fool me
    You can't rule me
    You only wanna hang around
    Cause I'm the one you love to hate

    So come on get a load of this
    Something you can't afford to miss
    You're just a vulture on my veins

    Your nails won't crucify me
    Got money, but you can't see
    Your only future is your past

    I can break you
    I can raise you
    Bring you to your knees
    Cause I'm the one you love to hate

    You can't fool me
    You can't rule me
    You only wanna hang around
    Cause I'm the one you love to hate!

    Τραγούδι με τίτλο "The One You Love To Hate" απ' το ντεμπούτο του Halford. Θα μπορούσε νά 'ναι γραμμένο για τον Μουρίνιο. Το θυμήθηκα απ' τον τίτλο της ανάρτησης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή